Verkiezing van de lelijkste auto van het Autosalon 2019

Shame the ugly !

De gustibus et coloribus

Ik begeef mij op glad ijs. Een lelijke auto, wat is dat ? Schoonheid is subjectief en bovendien relatief. Beauty is in the eye of the beholder. De gustibus et coloribus non disputandum. Ik riskeer mensen te schofferen.

Niettemin zijn er grenzen. Esthetische normen. Percepties waarover 99% van de aanschouwers het altijd eens zullen zijn. Het is zelfs wetenschappelijk onderbouwd : de Gulden Snede, of de proportieregels van Le Corbusier, die de oude Grieken al “avant-la-lettre” toepasten bij de bouw van het Parthenon. En toch….. wat voor een Europeaan voldoet aan de generische schoonheidsnormen, kan voor een Aziaat afzichtelijk zijn of totaal onbeduidend. En omgekeerd.

De auto hierboven demonstreert dat het niet volstaat om lijnen te tekenen die er wat kunstig uit zien opdat het eindresultaat ook mooi zou zijn. Voor alle duidelijkheid : dit exemplaar is een éénmalig prototype (gelukkig maar….) uit 1999. Hoed af en eeuwige roem voor hij/zij die mij kan zeggen welk merk en type dit was !

New York 1959 – de lelijkste auto van de International Motor Show

Op de New York International Auto Show van 1959 werd een splinternieuwe auto gepresenteerd op de stand van Daimler. Niet Daimler-Benz maar de Engelse constructeur, die enkele maanden later zou opgekocht worden door Jaguar. Met grote trots lanceerde het Britse bedrijf een opmerkelijke auto : een tweezits open sportwagen met een koetswerk uit glasvezel en een 2,5 liter V8-motor. De Daimler SP250.

Er was géén officiële prijsuitreiking op de International Motor Show, maar de aanwezige journalisten vonden unaniem dat de SP250 absoluut een prijs verdiende : die van de lelijkste auto van de show.

Het design van de SP250 vertoonde in alle geval enkele opmerkelijke kenmerken. De staartvinnen, op z’n Amerikaans, geven een hint naar welke markt Daimler wou lonken. De welvingen op de flanken, twee pennetrekken als een lachwekkende suggestie naar vooroorlogse losse spatborden. Retro-nostalgisch, in een modernistisch tijdperk waarin niemand graag achterom keek. De wielen misten elke vorm van fantasie, gewoon een ordinair plaatstalen wieldeksel als afwerking.

Maar vooral…. die neus ! Mij doet het denken aan een vis. En niet meteen de meest gracieuze onder de vissen. Geen haai maar een zeebaars. Vergelijk de idiote uitdrukking van de zeebaars met de neus van de SP250 en de gelijkenis is treffend.

• 

• 

De lelijkste auto van de show, er valt iets voor te zeggen.

Kan het nog erger ?

Om het nog wat erger te maken vond iemand dat de cabrio eigenlijk een “retractable roof” verdiende – een inklapbaar vast dak zoals dit nu bijna gemeengoed geworden is onder de cabrio’s. Toen was dit revolutionair. Het bedrijf dat dit project wou uitwerken was de Antony H Croucher Precision & Prototype Engineering Company.

Zij namen een standaard Daimler SP250, verlengden het chassis om er een vierzitter van te maken en ontwierpen een retractable roof. Het waarlijk indrukwekkende resultaat ziet u hieronder.

Kon het nog erger ? Ja dus. Gelukkig was dit het enige exemplaar en is ons landschap gespaard gebleven van verdere contaminatie door deze spuuglelijkerd.

Vandaag is een Daimler SP250 een leuke, speciale oldtimer. Hij is uniek in vele opzichten en rijdt niet eens zo slecht. Ik betwijfel of vele amateurs hem vandaag écht mooi vinden, maar de beoordeling “schreeuwlelijk” is niet meer actueel. De tijdsgebonden aspecten zijn weggevallen : in de sixties werd de SP250 vergeleken met tijdsgenoten – niet in het minst met de E-TYPE van zusterbedrijf Jaguar – en werd hij met reden als een lelijke eend beschouwd. Vandaag bekijken we hem als een klassieke sportwagen zoals zovelen en is hij een sympathieke verschijning.

Brussel 2019 – Wij verkiezen de lelijkste auto van het Autosalon

Ook vandaag wordt ons landschap vaak bezoedeld met auto’s van een afgrijselijke lelijkheid. Ettelijke keren krijg ik vehikels – oud of recent – in mijn gezichtsveld die mij rillingen bezorgen van ergernis. Het zou verboden moeten worden. Ik heb altijd een Dafalgan op zak om snel de pijn aan mijn ogen te bestrijden nadat ik sommige creaturen heb gekruist.

Eigenlijk zijn er geen excuses om iets lelijks te produceren. Soms moeten andere criteria primeren, da’s duidelijk. Sommige wagens zijn ontworpen om op de eerste plaats zuinig of praktisch te zijn. Maar moet je daarom per sé iets lelijks op de weg zetten ? Nee toch ? Er zijn zovele voorbeelden van praktische auto’s die toch mooi zijn. De Renault Espace. De Land Rover Discovery 4. De Skoda Yeti.

Ik wil niet mijn eigen top-10 opstellen van de lelijkste auto’s aller tijden. Ook dat zou puur persoonlijke perceptie zijn, en we worden om de oren geslagen met klassementen en lijstjes. Maar enkele “markante” – en dat is een eufemisme – auto’s schreeuwen om aandacht en om commentaar, en die zal ik hen graag geven. En daarbij wil ik vooral ùw stem horen.

Wellicht bezoekt u binnenkort het Autosalon op de Heizel. Of misschien ook niet, speelt geen rol. Geïnspireerd door de onofficiële verkiezing van de Daimler SP250 in 1959, doe ik vandaag deze oproep : wanneer u het Autosalon bezoekt, kijk dan even rond met deze gedachte in het achterhoofd. Als u bij het aanschouwen van een bepaalde auto spontaan uw spruitjes van gisteren terug naar boven voelt komen, of indien de haren op uw armen recht komen te staan en minutenlang blijven natrillen van danige huivering, stuur mij dan een foto of gewoon een berichtje met merk en type. Uw persoonlijke favoriet voor de titel van “Lelijkste auto van het Autosalon 2019”.

Ook als u niét het Autosalon bezoekt, is uw feedback zeer welkom. Laat me weten welke u de allerlelijkste auto’s vindt op onze wegen !

Het is – net als in 1959 – geen officiële verkiezing, gewoon een leuke poll.
Ik zal uw reacties bundelen en verwerken in een volgend artikel.

Reageer via de website, via e-mail (info@lightningjack.be) of via sociale media !

Let’s shame the ugly !!!!!

Hieronder alvast wat inspiratie – maar kiest u vooral zelf ! Ik wil u geenszins beïnvloeden !